Jestem matką z piekła rodem a moje dziecko nie pójdzie do nieba.

Muł i wodorosty. Podobno w tworzeniu poczytnego bloga najważniejsza jest systematyczność. Cóż, najwyraźniej fame, hejterzy i zacne współprace nie są mi pisane. Muszę kasę zarabiać, muszę dom obrobić i z dzieckiem pobyć w rodzicielskiej bliskości a na pisanie czasu i sił nie starcza. Nie ogarniam jak co poniektórzy. Musiałam jednak o czymś napisać. Ostatnio w szatani na fitnessie spotkała mnie taka oto przygoda. Rozmowa była o prezentach dla dzieci z okazji komunii. Jakoś tak od słowa do słowa wyjawiłam nieopatrznie, że mojemu dziecku komunia "nie grozi" albowiem nawet chrzczone nie jest. I to był duuuży błąd ;). Dwie panie w wieku tak 40+ zaatakowały mnie niczym gepard rannego jelonka.

źródło

Dla porządku powiem, że szanuję osoby wyznające i żyjące zgodnie z jakąkolwiek wiarą. Wśród moich znajomych znajdują się przedstawiciele praktycznie wszystkich najbardziej znanych religii i jakoś sobie żyjemy w zgodzie i nikt nikomu na głowę nie wchodzi. Ja sama nie uważam się za ateistkę i z niesprecyzowaną dla mnie istotą wyższą ucinam sobie czasem dość ożywione dyskusje, jednak akurat do kościoła katolickiego mi nie po drodze. Nie znaczy o również że mam "coś" do katolików - miłość do bliskich i uczciwe życie w poszanowaniu bliźniego jest zawsze w cenie. To tak na marginesie. Wróćmy do uroczych pań w szatni...

źródło

Wiecie co, gdyby one miały do mnie pretensje natury religijnej (że moje dziecko nie będzie zbawione czy takie tam) to bym to uszanowała. W końcu w zgodnie z ich wiarą robię coś niewłaściwego. Choć osobiście uważam, że tak niewinne stworzenia jak dzieci dostąpią ew. zbawienia bez względu na braki w dokumentach kościelnych. Ale nieeee  - panie uznały ze jestem złą matką (tak, złą i egoistyczną) ponieważ..... w szkole dzieci będą mojego synka wytykać palcami! Bo jak to wygląda w kraju katolickim! Bo będzie mu przykro jak inne dzieci będą dostawały prezenty na komunię! Bo powinno się mieć chrzest. Zagotowało się we mnie. To taka ma być ta wiara? Na pokaz i dla profitów? Co za zakłamanie! To ja mam chrzcić dziecko wbrew własnym przekonaniom bo tak wypada? Bo tak trzeba (ale nie do końca wiadomo właściwe dlaczego). Podobno mój syn będzie w szkole odrzucony i będą go wyśmiewać że jest "kociej wiary" (ciekawe czy te panie wiedzą dokładnie co to znaczy, bo chyba nie) a ja jestem po prostu złym człowiekiem.

Jestem z natury spokojna więc powiedziałam miłym paniom, że nie zgadzam się z ich opinią i nie życzę sobie tego typu oceny mojej osoby jako matki, oraz że dla mnie najważniejsze jest aby być dobrym i uczciwym człowiekiem bo jak widać na ich przykładzie liczne sakramenty nie gwarantują dobrego serca i poszanowania bliźniego. I wyszłam. Zaczęłam pytać znajomych jak to u nich jest i ręce mi trochę opadły. Większość znajomych ochrzciła dzieci - bo tak wypada, bo taka tradycja, bo czemu nie, bo rodzina nalegała. Kiedy pytałam o jakieś elementy religijne (np. co to za święto to Boże Ciało) to większość nie miała zielonego pojęcia, nie mówiąc o tym co można przeczytać w Biblii (osobiście uważam Biblię za bardzo mądrą pozycję i sama przeczytałam ją w całości w 2 rożnych przekładach - serio!). Teraz rozumiem dlaczego Polska to kraj katolicki - niestety najwyraźniej tylko statystycznie. Smutne to. 

W przyszłym roku w przedszkolu Franek będzie mógł chodzić na religię. Wszyscy mi mówią, żeby chodził... bo będzie mu przykro! A ja biję się z myślami. Z jednej strony nie chcę żeby czuł się inny - szczególnie w tym wieku, gdy nie wiele jeszcze z tego rozumie. Z drugiej strony nie chcę go od małego pakować w jakieś ustalone ramy tylko dlatego  bo tak wypada. Chciałabym żeby wybrał świadomie, w zgodzie ze swoim sercem. Staram się opowiadać mu co to jest religia i dlaczego jedni chodzą do kościoła, inni do meczetu a jeszcze inni wcale nie chodzą. Próbuję mu wytłumaczyć że wiara uczy dobrych rzeczy ale można tez być dobrym nie chodząc do kościoła i nie jest to gorsze.

źródło

Czasami sama nie wiem co robić i mam chwile zwątpienia na zasadzie "aaa tam niech idzie co mi tam". Ale zaraz potem coś mi się w środku buntuje. Taka jakaś zaściankowość, taki kołtunizm. Znam kilka osób dla których religia jest ważnym elementem życia i ochrzciły dzieci kierowane głęboką wiarą, niestety to nie wielki procent moich katolickich znajomych... I żeby nie było, ja też czasami odwiedzam kościoły...