Matka jedynaka to matka gorszego gatunku.

O dziwo to nie moja mama i teściowa zameczją mnie pytaniem o kolejne dziecko. To znajome mamy (niestety dosłownie wszystkie mają 2 a jedyna, która nie ma, własnie sie stara). Pytanie "A kiedy drugie?" mogłabym nawet dzielnie znieść. Jednak zdziwienie i upierdliwe dociekanie "ALE DLACZEGO?" następujące po moim "NIGDY" doprowadza mnie do pasji!  Po pierwsze, to moja prywatna sprawa a nie temat do ożywionej dyskusji (najlepiej publicznej), a po drugie, czy naprawdę każda matka ma obowiązek mieć więcej niż jedno dziecko?

źródło

Dawno, dawno temu w odległej korporacji nie lubiłam dzieci i nie chciałam ich mieć. Uważałam, że dziecko to taki  śmierdzący, wrzeszczący stwor który najpierw zabierze mi urodę i figurę a potem zawłaszczy całe moje życie. Zbliżała się 30-tka i nadal pozostawałam bezdzietna z wyboru. Poznałam mojego Łukasza i po miesiącu znajomości, przy zimowej herbacie przez moją głowę pierwszy raz przemknęła myśl, że może, że kiedyś.... Jak się okazało, wystarczy trafić na "tego właściwego", aby wszelkie instynkty wróciły na swoje miejsce. Chciałam mieć dziecko. I mam - jedno. Mam mojego Frania, którego kocham ponad życie i bez którego mój świat byłby nic nie wart.

dawno, dawno temu

I to mi wystarczy. Nie czuję potrzeby posiadania większej ilości dzieci. Nie wiem nawet dlaczego - po prostu nie jest to moje pragnienie. Łukasza też. Nie boję się wysiłku związanego z okresem niemowlęcym, nie obawiam sie kwestii finansowych czy zdrowotnych. Gdybym choć przez chwilę poczuła, że kolejne dziecko jest moim marzeniem, nie wahałabym, się ani chwili. No i tu zaczyna się problem. Może gdybym miała traumatyczny poród, ciężko przechodziła ciążę, albo Franek był dzieckiem wyjątkowo wymagającym miałabym się czym "zasłonić". A tak, ciągle spotykam się ze zdziwieniem "Ale jak to nie chcesz?" NORMALNIE! Podziwiam i szanuję rodziny wielodzietne (chociaż 5 +j trochę mnie przerażają). Szanuję, rozumiem i nie latam za nimi pytając po co im tyle dzieci itd.

źródło

Szczególnie dobijające są próby "naukowego" udowodnienia mi że źle robię nie płodząc kolejnego potomka. Zaczyna sie od tego, że dwójka lepiej sie chowa. Potem jest pod włos, że jak jest dwójka to się jedno drugim zajmuje i mama ma lżej.  Przychodzi potem czas na branie na litość - co będzie jak ciebie zabraknie? Sam zostanie jak palec na świecie! Jak i to nie działa to zaczyna się z grubej rury. Zalecane jest posiadanie więcej niż jednego dziecka! To jest dobre dla dziecka (zła, zła matka jedynaka!), wychowasz egoistę!

A może zamiast egoistą,  zostanę strażakiem?

No więc moje drogie wszechwiedzące. Ja i mój Łukasz jesteśmy jedynakami. Nie wyrośliśmy na potwory, egoistów, psychicznie okaleczonych i sfrustrowanych. Znam masę takich  ludzi i równie wiele z rodzin wielodzietnych (nawet takich 6+). I wiecie co? Wszystko zależy od wychowania! Jeśli są mądrzy i kochający rodzice to i szansa na mądre i ciekawe świata dziecko.

Matka jedynaczka

Nie potrzebuję brata lub siostry, żeby się Franek nią zajmował (ja jestem od tego), żeby się z nią bawił (może się bawić ze mną, rówieśnikami, dziećmi sąsiada przez płot). Nie chcę kolejnego dziecka, żeby Franek miał towarzystwo jak umrę. Mam nadzieję, że podobnie jak moja babcia i mama doczekam czasów kiedy będzie miał własną rodzinę. Pewnie Franek byłby szczęśliwy mając rodzeństwo, ale jest równie duża szansa, że będzie dzieckiem szczęśliwym nie posiadając go. Przestańcie traktować mnie jak matkę gorszego gatunku!

Najważniejsze jest pragnienie dziecka. Franek też nie pojawił się w wyniku mojego ulubionego argumentu:  "A kto Ci herbatę poda na starość?" Szanuję i nie dziwię się jeśli ktoś dziecka nie chce mieć wcale, albo chce mieć 2, 3 a nawet 4, jeśli ma warunki i czuje takie powołanie. Ale na Boga dajcie mi prawo do posiadania jednego! Słyszałam już, że jestem egoistką, wygodnicką, leniwą kobietą a nawet, że krzywdzę swoje dziecko! Staram się być najlepszą matką jaką umiem - choć popełniam pewnie miliony błędów. Czy nie będę ich popełniać kiedy pojawi sie drugie dziecko? Raczej nie. Czasami wydaje mi się, że te najbardziej namolne mamy same nie do końca są szczęśliwe i przekonując mnie, przekonują siebie, że podjęły dobre decyzje. Jeśli były Wasze - to były dobre!

źródło

Gdy chcemy mieć dzieci to nie potrzebujemy żadnych argumentów, bo będziemy je mieli nie po coś, nie z jakiegoś powodu, tylko  mimo wszelkich przeciwności. Serdecznie pozdrawiam znajome mamy - blogerki i nie tylko, które mają dużo dzieci a nie zamęczają "nawracaniem" mniej obdarzonych przez bociana ;).